نقاره خانه

در زمینه پیشینه نقاره زنی در آستان مقدس حضرت محمد هلال بن علی
(ع) اطلاع دقیقی در دست نیست؛ اما «دخیل ناظر حضرتی»، قدیمی ترین خادم آستان
مقدس که اجداد او نیز همگی از خدام حضرت محمد هلال بن علی (ع) بوده اند پیشینه
نقاره زنی در این آستان را به 100 سال قبل نسبت می دهد و می گوید: نقاره زنی
در  حرم حضرت محمد هلال (ع) برای نخستین بار زمانی رواج یافت که گنبد و گلدسته
های حرم مطهر در حال باز سازی بود. مؤسس نقاره زنی، «مشهدی علی ناظر حضرتی» بر
طبلی که متشکل از یک ظرف سفالی توخالی با روکشی از پوست آهو  بود کوفت تا با
این روش ضمن خبردار کردن مردم از آغاز عملیات بازسازی، اهالی منطقه را نیز به
کمک مالی و ادای نذورات ترغیب نماید.

 دخیل
ناظر حضرتی در ادامه می گوید: پس از آن «سورنا» نیز به طبل کوبی در نقاره زنی
اضافه شد؛ به گونه ای که در کنار طبل کوب یک نفر با دمیدن هوا بر سورنا، طبل
کوب را همراهی می کرد و البته پس از چندی سورنا جای خود را به «کرنا» داد.

 این
خادم آستان مقدس در خصوص زمان نقاره زنی نیز می گوید: در ابتدا به هنگام خورشید
گرفتگی، ماه گرفتگی، غروب آفتاب و در سحرهای ماه رمضان برای بیدار کردن مردم
استفاده   می شد و کم کم به اعیاد و جشن های مذهبی و نیز نشان دادن کرامات حضرت
محمد هلال (ع) و بیان اعتبار، عظمت ، شكوه و قداست بارگاه حضرت محمد هلال بن
علی (ع) اختصاص یافت.

 هم
اینک نقاره زنی آستان مقدس حضرت محمد هلال بن علی (ع) توسط گروهی 12 نفره از
خادمین جوان حضرت متشکل از 6 طبل کوب و 6 کرنا زن اجرا می شود.

 این
گروه آموزش های نخستین نقاره زنی را از اساتید نقاره خانه آستانه مقدسه حضرت
معصومه (س) به مدت 6 ماه فرا گرفته اند.